Donor gevonden?!
De vrouw, Lisa, staat open voor contact! De zenuwen gieren door mijn lijf als ik het mailtje lees. Lisa had tot dan toe alle andere wensouders afgewezen die op haar oproepje hadden gereageerd. En ze gaf aan het rustig aan te willen doen. Ze wil ons eerst beter leren kennen voordat ze gaat overwegen om voor ons te doneren. Wij hebben daar alle begrip voor. Het is niet niks om eicellen te doneren, want er komt veel bij kijken. En daarnaast komt het ons ook goed uit. Wij hebben zo de ruimte om mijn onvruchtbaarheid wat meer een plek te geven en te wennen aan het idee van eiceldonatie. We spreken af eerst een tijdje te mailen met elkaar.
Er zijn wensouders die veel aandacht schenken aan het uiterlijk van de donor. Ze willen een zo groot mogelijke kans dat het kind zoveel mogelijk op de wensmoeder gaat lijken qua haren, huidskleur en kleur ogen. Ergens kan ik daar wel in komen.
Echter heb ik met het ‘afscheid’ nemen van mijn vruchtbaarheid, ook afscheid genomen van het feit dat ik mogelijk een kind ga krijgen dat qua uiterlijk op mij zal gaan lijken. Het is natuurlijk nooit zeker dat je kind op je gaat lijken, ookal is het biologisch. Zoals ik, volgens mij, al eens eerder schreef: Ik zie ieder kind als een ‘eigen ik’. En zo zal ik ook mijn kind zien.
Wanneer we via de mail Lisa beter leren kennen, wisselen we foto’s uit. Ik probeer meteen een voorstelling te maken van hoe de combinatie van mijn vriend en Lisa eruit zou komen te zien. Beide hebben blauwe ogen en veel haar. Laat ik nou net enorm houden van blauwe ogen. En qua haar zie ik ook alleen maar voordelen. Ik heb van dat dunne flut haar en dat zal ons kind dus waarschijnlijk niet krijgen, haha. Fantaseren mag, toch?
Na enkele maanden mailcontact hebben we elkaar via Skype gezien en gesproken. Dat was even erg onwennig, maar wel fijn. Lisa stuurde in de mail die volgde: ‘Ik zie voor alsnog geen beren op de weg en ik zou dit voor jullie willen doen.’ Onze harten maakten een sprongetje. Een (inmiddels iets minder) vreemde die eicellen wil afstaan, om onze grote wens misschien uit te laten komen. Ik voelde me heel bijzonder op dat moment!
Daarna overvalt ons ook onzekerheid. We zijn ons ervan bewust dat Lisa elk moment alsnog kan afhaken. Ze twijfelde namelijk een tijdje of ze het wel wilde doen, omdat het ook een behoorlijke impact op haar en haar gezin heeft. We voelen ons heel afhankelijk, dat gevoel hadden we al een tijdje niet meer gehad… Het lot van onze kinderwens ligt op dat moment niet alleen in handen van artsen, maar ook in handen van Lisa.
Weer een aantal maanden verder vraagt Lisa of we elkaar in het echt kunnen ontmoeten. We spreken af bij haar en haar gezin thuis. Als de dag is gekomen ben ik op van de zenuwen. Dat bleek achteraf nergens voor nodig. Ze waren heel aardig en open. Het blijft wel raar om allerlei intieme dingen met elkaar te bespreken.
De dag na onze ontmoeting stuurt Lisa een appje. Ze vond het een fijne ontmoeting en vraagt of we het zien zitten om met haar het traject in te gaan. Daar hebben we volmondig ‘JA!’ op gezegd. We hebben een eiceldonor!!! Lisa is een geschenk uit de hemel!
In de weken daarna zijn we aan het uitzoeken hoe eiceldonatie eruit ziet in het gekozen ziekenhuis en hoe lang het zal gaan duren voordat de behandeling kan gaan starten. We melden ons aan en moeten rekening houden dat het een half jaar kan duren vanaf intake tot de daadwerkelijke eiceldonatie.
Er zijn nog heel veel stappen te zetten, maar we zijn nog nooit zo dicht bij een kans op een zwangerschap geweest!