Hard ei?

Ik, met mijn naaldenfobie, had tijdens de IUI’s al mogen oefenen met spuiten in mijn buik… Nu kwam daar nog even een dagelijkse spuit bij. Overigens heb ik nooit zelf een spuit gezet. Dat heeft mijn vriend altijd gedaan. Elke dag moest ik weer die angst onder ogen zien en hij mocht mij meemaken... De hormonen maakten van mij niet de meest gezellige persoon en ook vond ik mijn vriend, op het dat ik een spuit moest, een grote boeman. Niet echt eerlijk van mij, haha. Ik ben blij dat veel geduld heeft met mij!

Ik keek erg op tegen de punctie. Ik had er veel over gelezen op internet. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen, want ik werd er nog zenuwachtiger van. Bij de punctie van onze eerste IVF-behandeling zou ik een soort van morfine krijgen via een infuus. Ik had op internet gelezen hoe je je daarvan gaat voelen, alsof je een paar borrels snel achter elkaar opdrinkt en draaierig. Echter merkte ik niks van de morfine (later bleek dat het infuus niet goed zat). De punctie was erg pijnlijk geweest…
In de uitrustkamer kregen we te horen dat er zes -op het oog rijp uitziende- eicellen gevonden waren. Een prima “oogst”, aldus onze gynaecoloog. In de dagen daarna zouden we te horen krijgen hoeveel er bevrucht waren.

Na twee dagen werd ik gebeld, geen goed nieuws. Er had geen bevruchting plaats gevonden. Hoezo géén bevruchting? De artsen konden onder de microscoop zien dat de zaadcellen van mijn vriend geen ‘interesse’ hadden in mijn eicellen. Wat erop zou kunnen duiden dat onze eicellen en zaadcellen geen match zijn of dat de buitenkant van mijn eicellen te hard was om te doordringen voor de zaadcellen.
De IVF-poging werd gestaakt. Daar stonden we dan met lege handen en lege buik…