Laten we zwanger worden!

Ik was 25 toen ik mijn vriend (29) leerde kennen. Dat we een kinderwens hebben, hadden we al vrij snel naar elkaar uitgesproken. Mijn vriend werd tijdens een van onze eerste dates voor de zoveelste keer oom. Dus het onderwerp werd snel aangesneden. Hij wilde graag op een wat jongere leeftijd vader worden en baalde ervan dat hij nog geen kinderen had, zelfs zijn paar jaar jongere broertje had al een kind.

Bijna twee jaar later besloten we ervoor te gaan. De pilstrip weg en zwanger worden maar. Zo dachten we erover. Wat naïef, denk ik nu…
Na een paar maanden begonnen we met het bijhouden van mijn cyclus, vruchtbare dagen, ovulatietesten, temperatuur. Ik had een heel regelmatige cyclus en we wisten precies op welke dagen ik het meest vruchtbaar was. Een zwangerschap bleef uit. Elke maand weer keurig op tijd ongesteld. Zwangerschapstesten heb ik niet of nauwelijks nodig gehad.

Een jaar, een hoop frustratie en talloze teleurstellingen verder. Op naar de huisarts. Die voerde bloedtesten uit en liet het zaad van mijn vriend onderzoeken. De uitslag was perfect. En zoals de huisarts zei:  “Jullie zijn nog jong.” Toch wilden we een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Want waarom lukt het dan niet?
Ons eerste gesprek in het ziekenhuis zal ik niet snel vergeten. De gynaecoloog vroeg min of meer wat we bij haar deden. Alles zag er goed uit, we zijn jong en we behoorden niet tot hun doelgroep. We werden naar huis gestuurd met de opdracht om het nog een half jaar te proberen en op recept seks te hebben op dag 10, 12 en 14 van mijn cyclus. “Jullie hebben gewoon nog geen 6 gegooid.”
We waren aan de ene kant opgelucht dat er waarschijnlijk niks aan de hand is, maar aan de andere kant waren we geen steek verder.

Weer een half jaar verder, nog steeds dezelfde cyclussen die begonnen met de perfect getimede menstruatie… Terug naar het ziekenhuis. Eigenlijk vielen we nog steeds niet echt in de doelgroep, maar omdat we braaf nog een half jaar gewacht hadden, mochten we starten met een behandeling.
We gingen aan de slag met IUI. Wel werd er bij gezegd dat we op de natuurlijke weg misschien wel meer kans van slagen zouden hebben. Mijn vriend had vooral de gedachte: “Het lukt niet op de natuurlijke manier, dus dan zal het met IUI wel gaan lukken.”

Toen we de MMM (de Medische Malle Molen) instapten kreeg ik medicatie mee naar huis die ervoor moest zorgen dat mijn lichaam 2 of 3 eiblaasjes liet groeien met in ieder een hopelijk rijpe eicel, zodat er meer kans is op bevruchting. Vlak voor de eisprong kreeg ik de pregnylspuit in mijn buik. Deze zorgde ervoor dat mijn eisprong getimed kon worden en dat de inseminatie met het opgewerkte zaad van mijn vriend gepland kon worden.
Mijn lichaam reageerde goed op de medicatie en mijn baarmoederslijmvlies was altijd dik genoeg. En toch… 6 IUI-behandelingen later nog steeds geen zwangerschap. Dit ziekenhuis kon ons niet verder helpen. We werden doorverwezen naar een ander ziekenhuis.