Stuk
Het is een half jaar nadat ik te horen heb gekregen dat ik onvruchtbaar ben. Tegen beter weten in houd ik hoop tijdens elke cyclus. Toch maar stiekem mijn vriend verleiden voor een potje seks op de datum dat ik, heel ironisch, het meest ‘vruchtbaar’ ben. Waarom houd ik mezelf voor de gek?
De klappen aan het eind van de cyclussen worden minder heftig, zou ik er aan wennen? Of komt er ergens toch het besef om de hoek kijken, dat het ècht niet gaat lukken op de natuurlijke manier?
Járen heb ik super goed voor mijn lichaam gezorgd. Opletten met wat ik eet, weinig alcohol, sporten en vitaminepillen. Ik zit letterlijk goed in mijn vel. Figuurlijk niet.
Mijn lichaam is stuk. Mijn lichaam doet niet waar het oorspronkelijk voor gemaakt is. Mijn lichaam kan heel goed faken. Mijn lichaam is een groot raadsel.
Waarom zou ik nog sporten? Waarom zou ik niet meer alcohol gaan drinken? Het maakt toch niks uit… Waar doe ik het voor? Ik kan mijn vriend niet geven wat hij zo graag wil. Waarom wil hij bij mij blijven? Deze vragen spoken dag-in dag-uit door mijn hoofd.
Mijn leven is stuk. Alles is ingericht op en herinnert ons aan de kinderwens. Ons huis, onze badkamer, onze tuin, ons werk. De babykamer is in de loop van de jaren, toch maar omgedoopt tot atelier. Ik zit er niet graag. Het is mìjn kamer niet. Het is die van ons (nog) ongeboren kind.