Verrassingsei

De dag voor Pasen, gingen we alvast paaseitjes zoeken in het ziekenhuis. Met de inwendige echo een hoop grote follikels gevonden, waarvan een die de vorm had van een ei. We kregen een echo mee van dit prachtexemplaar. Onderweg naar huis, heb ik er voor de grap stippen op getekend om het paasei helemaal af te maken. We hebben ‘m uiteindelijk ons ‘verrassings-ei’ genoemd, we hadden goede hoop.

De punctie van de ICSI-poging op 2e Paasdag, ging een stuk beter dan de eerste. Er waren 13 op het oog rijpe eicellen gevonden. Super!
We waren net een uur thuis na de punctie, toen de telefoon ging. Ik dacht nog: “Och, wat lief ze bellen even om te vragen hoe het met me gaat.” Maar nee, er werd verteld dat ze niks konden met alle 13 eicellen. Na het ‘schoonmaken’ van de eicellen viel de arts op dat ze geen van allen rijp zijn.
De arts stond voor een raadsel, dit had ze nog nooit meegemaakt. Alles was perfect, de grootte van de follikels deed geloven dat er een hoop rijpe eicellen zouden moeten zitten. En in mijn natuurlijke cyclus had ik altijd een eisprong, wat in feite alleen gebeurd wanneer er een rijp eitje is…
Deze ICSI-poging was ten einde. En zo ook mijn hoop. Ik stortte in, mijn hart brak. Ik was boos, verdrietig en in de war. Wat is er aan de hand met mijn eicellen? Waarom hebben ze dit niet eerder kunnen ontdekken? En waarom weet de arts niet wat het is?

De gynaecoloog ging in gesprek met collega’s. Geen van allen had dit eerder meegemaakt. Ze doken de literatuur in, daar konden ze 13 casussen van over de hele wereld vinden met een soortgelijke situatie.
In het eindgesprek dat volgde, werd verteld dat dit misschien eens in de 10 jaar een keer voorkomt. Waarschijnlijk is er bij mij nog nooit een eicel gerijpt en zal dit ook nooit gebeuren.

Kortom: “Je bent onvruchtbaar. En we denken dat je nooit op de natuurlijke manier zwanger gaat worden. We gaan geen verder onderzoek doen, omdat dit zo weinig voorkomt. Jullie zijn uitbehandeld.”
Daar moeten we het mee doen. Drie jaar nadat we waren begonnen, na 1,5 jaar in de Medisch Malle Molen te hebben gezeten, na alle teleurstellingen, na alle onzekerheid, na alle hoop en verdriet… We staan met lege handen en een groot vraagteken leunt op onze rug.

Dit waar ik voor leefde, dat waar ons hele leven op ingericht is. Het is weg. Het ergste vind ik nog de onzekerheid. Het is niet dat ik geen eierstokken heb en daarom logischerwijs geen eigen kinderen kan krijgen. Het is niet zwart-wit. De artsen kennen het niet. Maar ik moet er vanuit gaan dat ik nooit eigen kinderen ga krijgen.
Dat beetje hoop dat er misschien toch nog ooit een eicel wèl rijp wordt zal, denk ik, altijd blijven tot ik in de overgang ben geweest. Tegen beter weten in.