'Vraag maar aan papa...'
Ik pas wel eens op kinderen van vrienden of familie. Heerlijk luisteren naar gebrabbel of verhalen van wat ze op school hebben gedaan, knuffelen en lekker gek doen.
Laatst zijn we, mijn vriend en ik, met andermans kinderen een dagje op pad geweest. Hun ouders konden genieten van een vrije dag en wij konden ons uitleven met deze energieke kinderen.
Het was mooi om te ervaren hoe we ieder op onze eigen manier reageerden op de kinderen. Ik wilde ze liever dicht bij me houden, bang dat ze anders ineens weg waren. Mijn vriend kon ze wat meer loslaten. Hij vond het prima dat ze een ijsje zouden krijgen, ik niet omdat ze al zo druk en uitgelaten waren en omdat het koud was. Wie de poepluier mocht verschonen was wel duidelijk. Mijn vriend ging de spullen uit de auto halen en ik ging m’n best doen om het kindje te verschonen. We hadden afgesproken dat wanneer ik na een kwartier nog niet terug was, mijn vriend even zou komen checken of het allemaal wel lukte, haha.
Dat we allebei plezier hadden met de kids was duidelijk. We genoten volop van hun reacties op de dieren en de glimlachjes op hun gezicht toen ze op de grote wipwap zaten.
Even later kwamen we bij een snoepjeswinkel... Met grote ogen keken ze rond naar al dat lekkers. En ja, natuurlijk mochten ze iets uitkiezen. Mijn vriend wilde zoethout, en het oudste kind zei: ‘Oh, dat wil ik ook!’. De vrouw van het winkeltje keek een beetje bedenkelijk, omdat kinderen over het algemeen geen zoethout kiezen. Ze zei dan ook: ‘Misschien moet je het eerst even proeven. Vraag maar aan papa of je die van hem mag proberen.’ Ik moest een beetje lachen, toen ik hoorde ‘vraag maar aan papa’. Het oudste kind reageerde daar verder niet op, en begon fanatiek op het houtje te sabbelen. Uiteindelijk koos ze toch maar voor een snoepketting.
Eenmaal buiten fluisterde ze naar mijn vriend: ‘Die vrouw dacht dat jij mijn papa was. Maar dat klopt toch helemaal niet.’ We moesten lachen, nee natuurlijk klopt dat niet! ‘Zullen we doen alsof? Dan houden we ze allemaal voor de gek hier!’ We speelden met haar mee en werden die dag vaker als “de papa en mama van” aangesproken door vreemden.
Misschien klinkt het raar, maar ik voelde me steeds even heel trots en groot worden wanneer ik papa of mama hoorde zeggen tegen ons. Want die leuke, knappe kinderen hoorden (voor die ene dag) bij ons. Ik was nog nooit eerder ‘mama’ genoemd… Hoe geweldig zou het voelen als we echt papa en mama zijn?! Ik denk dat ik zo trots zou zijn als een pauw!
Ik besef me op zo’n moment weer goed, waarom we de Medische Malle Molen in zijn gegaan. En waarom we nu voor de volle 100% voor eiceldonatie willen gaan.
Ik hoop dat we nog vaker met deze kinderen op pad mogen gaan en stiekem weer even vadertje en moedertje mogen spelen. Tot de tijd voor ons is aangebroken dat we hiervoor niet meer andermans kinderen hoeven te lenen. Hihi!